انواع داده ها (مبانی برنامه نویسی)
تو این مقاله سعی داریم نوع داده های مختلفی که برای یک کامپیوتر قابل فهم هست رو بهتون معرفی کنیم. ۷ مدل داده ی متفاوت رو تو این مقاله بهتون به ترتیب معرفی می کنیم و از هر کدوم مثال هایی رو می زنیم تا درکشون ساده تر بشه.
همون طور که از پست قبلی می دونید، اولین نوع داده، داده ی عدد صحیحه که به انگلیسی Integer نامیده میشه، و همونطور که از اسمش پیداست، متغیر هایی که از این مدل داده هستن می تونن اعداد صحیح رو در خودشون ذخیره کنن. این مدل داده معمولا در زبان های برنامه نویسی با کلمه ی int معرفی میشه. برای مثال اعداد زیر رو می تونیم با این نوع داده ذخیره کنیم.
۰ ، ۱۲۳ ، -۸۳۴۲ و ….
نوع داده ی بعدی، داده ی کاراکتره که به انگلیسی character نامیده میشه و همونطور که از اسمش مشخصه می تونه کاراکتر های مختلف رو در خودش ذخیره کنه. این نوع داده معمولا در زبان های برنامه نویسی با کلمه ی char مشخص میشه و می تونه کاراکتر هایی مثل ‘A’ و ‘b’ و ‘ ‘ (فاصله) و ‘%’ و یا هر کاراکتر دیگه ای رو در خودش ذخیره کنه. نکته هایی که باید در مورد این نوع داده بدونید اینه که این نوع داده فقط یک کاراکتر رو در خودش ذخیره می کنه، برای مثال نمی تونه “ab” رو در خودش ذخیره کنه و نکته بعدی هم این که این مدل داده می تونه کاراکتر ‘۵’ رو در خودش ذخیره کنه. اما باید حواسمون باشه زمانی که یک عدد رو در متغیری از نوع داده کاراکتر ذخیره می کنیم دیگه نمی تونیم با اون مثل عدد رفتار کنیم و نمی تونیم اون رو با یه متغیر از نوع عدد صحیح جمع(تفریق، ضرب و…) کنیم.
نوع داده ی بعدی ، داده ی ممیز شناوره، که به انگلیسی به اون float می گن و با همین اسم معرفیش می کنن. این مدل داده می تونه اعداد اعشاری ممیز شناور رو در خودش ذخیره کنه. برای مثال اعداد ۹.۲۳۵ و ۰.۳۲۴ و ۲.۰۰ می تونن در متغیری از این نوع داده ذخیره بشن.
نوع داده ی چهارم ، داده ی double هست که باز هم اعداد اعشاری رو در خودش ذخیره می کنه اما با این تفاوت که می تونه اعداد با اعشار زیاد رو ذخیره کنه. برای مثال این مدل داده می تونه عدد ۳۲.۱۳۵۳۵۳۴۱۹۶۵۹۴۰۱۴ رو در خودش ذخیره کنه.
چهار مدل داده ای که تا به حال بررسی کردیم تقریبا برامون آشنا بودن، اما سه مدل داده ی بعدی کمتر در زندگی روزمره استفاده شدن و درکشون بسیار مهمتر و کمی سخت تره.
نوع داده ی پنجم ، داده ی منطقیه که به زبان انگلیسی به اون boolean (بولین) میگن و معمولا با کلمه ی bool معرفی میشه. این نوع داده تنها می تونه دو مقدار true و false رو به خودش بگیره. یعنی فقط مقدار درست یا غلط. از این نوع داده می تونیم در شرط ها استفاده کینم. در مورد این نوع داده همین که بدونید دو مقدار درست یا غلط رو داره کافیه، باقی مطالب در مورد این نوع داده در مقاله های بعدی در بخش منطق گزاره ای توضیح داده میشه.
نوع داده ی ششم ، داده ی رشته ست که به زبان انگلیسی به اون string میگن و از همین کلمه برای تعریفش استفاده می کنن. این داده می تونه رشته ای از کاراکتر ها رو در خودش ذخیره کنه. برای مثال این مدل داده می تونه رشته های “mohammad” یا “rezvaninia” یا “۱۲۳۴۵۶” رو در خودش ذخیره کنه. تنها نکته ی مهم اینه که باز هم مثل دادها ی کاراکتر اگر رشته ای از اعداد رو به عنوان string ذخیره کنیم نمی تونیم از اون رشته به عنوان عدد استفاده کنیم.
نوع داده ی اخر که درک اون کمی سخته، داده ی پوچ هست!! که در زبان انگلیسی با کلمه ی void نشون داده میشه و از همین کلمه برای تعریفش استفاده می کنن. این داده هیچ چیزی رو در خودش ذخیره نمی کنه و برای نشون دادن “هیچ ازش استفاده میشه.
منتظر مقاله های بعدی مبانی برنامه نویسی و الگوریتم ها باشید.
قهرمان دنیای خودت باش!
لینک پست بعدی مبانی برنامه نویسی
مطالب زیر را حتما مطالعه کنید
حسگرها و فناوریهای پوشیدنی و کاربردهای آنها در پزشکی
آشنایی با نمودار رابطهای (ER)
درخت دودویی
ساختمان داده درخت
مدار منطقی – گیت های منطقی
مدار منطقی-جبر بول
2 Comments
Join the discussion and tell us your opinion.
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.
برای ارائه این داده ها همین حد شناخت کافیه
و اینکه انواع داده هارو تمامی برنامه ها ساپورت میکنن؟
دوست عزیز، مسلما برای ارائه ی هر مبحثی، هر چه شناختتون بیشتر باشه بهتره. و این که هر زبان برنامه نویسی ای انواع داده های مخصوص خودش رو داره، اما معمولا اکثر زبان ها از تمام این انواع داده ها پشتیبانی می کنن. اما هستن زبان هایی که حتی تمام انواع داده رو یکی در نظر می گیرن.