مفهوم متغیر (مبانی برنامه نویسی)
تو این مقاله سعی داریم شما رو با مفهوم متغیر در برنامه نویسی آشنا کنیم. اما قبل از شروع این پست شما به یادگیری مفاهیم پست قبلی نیاز دارین. البته می تونین مستقیما برین سراغ اولین پست سری مبانی برنامه نویسی.
طبق معمول با یه تعریف کوتاه از مفهوم “متغیر” این پست رو شروع می کنیم. متغیر یعنی مکانی از حافظه ی کامپیوتر که می تونیم مقادیر متفاوت رو در اون ذخیره کنیم.
اما از اون جایی که این تعریف هم به سادگی قابل درک نیست، مثالی می زنیم تا بتونیم این مفهوم رو درک کنیم. بر می گردیم به مثال “میز چوبی و نجار” که تو پست قبلی بیان کرده بودیم. فرض کنید می خواید یه میز چوبی سفارش بدین و قراره یه نجار اون میز رو براتون بسازه، همونطور که قبلا هم گفتیم، ما باید ابعاد میز، جنش چوب مصرفی و … رو به عنوان ورودی مساله به نجار بدیم و نجار هم میز آماده شده رو به عنوان خروجی به ما برگردونه. در ادامه ی مباحث آداب و رسوم حرف زدن با کامپیوتر(الگوریتم) بعد از مبحث ورودی و خروجی به مبحث متغیر ها میرسیم. زمانی که شما اطلاعات ورودی رو به نجار میدین، اگر قرار باشه نجار همون لحظه کار رو شروع کنه و میز رو بسازه، به راحتی می تونه اطلاعات ورودی شما رو تو حافظه ی کوتاه مدت خودش ذخیره و شروع به ساخت میز کنه. اما اگر قرار باشه با کمی تاخیر(مثلا چند روز) کار شما رو انجام بده، باید تمام اطلاعات شما رو ثبت کنه.(توی یه کاغذ یا تو دفتر کارش) تا بتونه موقع شروع کار به اون اطلاعات دسترسی داشته باشه.
کامپیوتر ها هم دقیقا به همین صورت عمل می کنن. یعنی کامپیوتر ها هم یه حافظه ی کوتاه مدت و یه حافظه ی بلند مدت دارن. اگر قرار باشه کار شما رو همون لحظه انجام بدن اطلاعات رو تو حافظه ی کوتاه مدت ذخیره می کنن، و اگر قرار باشه بعدا اون کار رو انجام بدن اطلاعات رو تو حافظه ی بلند مدت ذخیره می کنن. که البته ما تو این سری آموزش ها و با حافظه ی کوتاه مدت کامپیوتر کار می کنیم. چون برنامه هایی که در پست های آینده مینویسیم همون لحظه اجرا میشن و خروجی رو به ما بر می گردونن.
اما مساله ای که اینجا اهمیت پیدا میکنه اینه که وقتی یه نجار اطلاعات رو تو حافظه ی کوتاه مدت خودش ذخیره می کنه، خودش نمی دونه که دقیقا چطوری این کارو می کنه، در واقع نمی دونه که مغزش چطور عمل می کنه یا این اطلاعات کجای مغزش قرار میگیرن و اون نجار صرفا اطلاعات رو به خاطر میسپاره. اما کامپیوتر ها نمی تونن این کارو انجام بدن. شما برای این که بتونین تو کامپیوتر از متغیر ها(مکانی از حافظه) استفاده کنین باید قبل از استفاده از اون متغیر به کامپیوترتون بگین که یه قسمت از حافظه خودش رو با اسمی که شما می خواین به عنوان یه متغیر در نظر بگیره، تا بعد از اون هر بار که به مقدار اون اسم نیاز داشتین از اسمش استفاده کنین تا کامپیوتر اون مقدار رو بهتون برگردونه.
برای مثال همون الگوریتم پست قبلی رو دوباره می نویسیم.
- شروع
- عدد اول رو از کاربر دریافت کن
- عدد دوم رو از کاربر دریافت کن
- حاصلضرب دو عدد رو حساب کن
- جواب رو چاپ کن
- پایان
با توجه به چیزی که تو این پست گفتیم یه کامپیوتر نمی تونه متن بالا رو بفهمه، چون اعدادی که از کاربر دریافت شدن تو حافظه ی کامپیوتر ذخیره نمی شن. پس بهتره کد بالا رو این طوری بنویسیم:
- شروع
- مکانی از حافظه رو به نام x بزار
- مکانی از حافظه رو به نام y بزار
- عدد اول رو از کاربر دریافت کن و در x ذخیره کن
- عدد دوم رو از کاربر دریافت کن و در y ذخیره کن
- مکانی از حافظه رو به نام z بزار
- حاصلضرب x و y رو حساب کن و در z ذخیره کن
- z رو چاپ کن
- پایان
یادتون باشه تمام اطلاعات باید تو حافظه ی کامپیوتر ذخیره بشن و تمام متغیر ها باید قبل از استفاده تعریف بشن(البته به جز در برخی زبان های برنامه نویسی خاص). تنها نکته ی باقی مونده اینه که x,y,z اسم هایی بودن که ما انتخاب کردیم، برای اسم گذاری می تونین از هر اسم دیگه ای استفاده کنین.
منتظر مقاله های بعدی مبانی برنامه نویسی و الگوریتم ها باشید.
قهرمان دنیای خودت باش!
لینک پست بعدی مبانی برنامه نویسی
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.